LIN STAR

မေလးရွားမွာ အလုပ္ လာလုပ္တာ သံုးႏွစ္ ေက်ာ္ပါၿပီ။ မေလးရွား ကို မလာခင္ ေမာင္ရီ မေလးရွား လာဖို႔အတြက္ တအိမ္လံုးက ရိွစု မဲ့စု ေတြေရာင္း ေငြတိုးနဲ႔အိမ္ကိုေပါင္ စသျဖင့္ လုပ္ခဲ့ ရသည္။ ပြဲစားခေတြ ကလည္း အမ်ားသား။ ရန္ကုန္မွာ ကတည္းက ပတ္စ္ပို႔ ရဖို႔ ဟိုေထာက္ခံစာ သည္ေထာက္ခံစာ ရဖို႔ အလုပ္ဗီဇာ ရဖို႔ အစ ရိွတာေတြ အတြက္ ကုန္ခဲ့ ရတာေတြကလည္း မနည္း။ ထားပါ ေတာ့။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕ ႀကီးကို ဆုိက္ေရာက္ တယ္ေပါ့။
ေရာက္ေရာက္ျခင္းဘဲ ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕အစြန္က စက္ရံုတစ္ခုမွာ အလုပ္ကေတာ့ ရသည္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ မွာတံုးက ထင္ ထားသလို ပြဲစား ေျပာသလို ဝင္ေငြ ေကာင္းလြန္းတာမ်ဳိး မဟုတ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြပါ မနားဘဲ အလုပ္ ခ်ိန္အပို အပါအဝင္ တစ္လ လုံး ကုန္းရုန္း လုပ္ပါမွ မေလးေငြ ရင္းဂစ္ ခုႏွစ္ရာ ခန္႔ေလာက္သာ ဝင္သည့္ စက္ရံု လုပ္သား ဘဝ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ က်ပ္ေငြနဲ႔ ျပန္တြက္ရင္ေတာ့ လည္း ႏွစ္သိန္း စြန္းစြန္းေလာက္ ဝင္သည္ ဆိုေတာ့ ႏိႈင္းစာ ၾကည့္ရင္ ျမန္မာျပည္မွာ တစ္လတစ္လ ရင္ေမာ ေအာင္ လုပ္ရ တာထက္ေတာ့ သာတယ္ပဲ ဆုိႏုိင္ ေသးသည္။
"ေမာင္ရီ တကုတ္ကုတ္ နဲ႔ စာေတြ ေရးေနလုိက္တာ ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ရည္းစား အတြက္လား" ဟု အခန္းေဖာ္ တဦး ျဖစ္သူ ကိုစံလံုးက အခန္းထဲ ဝင္လာလာျခင္း ေနာက္လုိက္သည္။ "ရည္းစား လည္း မူးလို႔ေတာင္ ရႈစရာ မရိွ ပါဘူး ကိုစံလံုးႀကီးရာ။ အိမ္ကို သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း ေရးေနတာပါ။" အလုပ္ရွင ္သူေဌးက ေပးထားေသာ အခန္းတြင္ သူတို႔လို ျမန္မာ လုပ္သား ငါးဦး ခန္႔ စုေနၾကသည္။ စု၍ အလွည့္ၾက ခ်က္ျပဳတ္ စားၾကသည္။ ၾကာေတာ့ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ အတြင္းသိ အစင္းသိ ညီအစ္ကိုမ်ားလို ျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ အားလံုးမွာ တူတာ တစ္ခ်က္ရိွသည္။ အဲတာကေတာ့ မေလးမွာ အလုပ္ ရသည္ဟု ဆိုေပမဲ့ မေလး မလာခင္ တင္ရိွခဲ့တဲ့ ဟိုမွာက်န္ခဲ့တဲ့ အေႂကြး မ်ားကို ျပန္ဆပ္ဖို႔ လခ ထုတ္တုိင္း မွန္မွန္ ေငြျပန္ လႊဲ ရျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။ အဲတာေၾကာင့္ ရံဖန္ရံခါ ဘီယာ ေလးဘာေလး ေသာက္ခ်င္ တာေတာင္ ဘရိတ္အုပ္ ထားၾကရသည္။ ေနႏွင့္ ဦး။ အေႂကြး ေၾကမွ ဘီယာ ကို ကပ္လုိက္ ဝယ္ေသာက္ လိုက္ဦးမယ္ ဟု သူတို႔ ေႂကြးေၾကာ္ေလ့ ရိွသည္။
ကိုစံလံုးက "ဒါမ်ား ေမာင္ရီရာ လမ္းထိပ္ အင္တာနက္ ဆုိင္ကေန အီးေမး သြားပို႔လိုက္ေပ့ါ။ လြယ္လြန္းလို႔" ဟုထပ္၍ ကြန္႔ လုိက္သည္။ "က်ေနာ့္ အေမက ရိုးရိုးအအ ဆိုေတာ့ အင္တာနက္ ေတြ အီးေမး ေတြ မသိဘူးဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲ မွာလည္း အင္တာနက္ ဆုိင္ မရိွဘူးေလ။ က်ေနာ့္ညီမ ေတြေတာင္ အင္တာနက္ သံုးခ်င္ရင္ ၿမိဳ႕ထဲပုိင္းကို ထြက္ရတဲ့ ဥစၥာ။ လမ္းစရိတ္ က ကုန္ေသးတယ္။ အေမက စိတ္ပူ တတ္လို႔ တစ္လ စာေလး ႏွစ္ေစာင္ ေလာက္ ေရးရတာ အပန္းမႀကီး ပါဘူးဗ်ာ။"
သူတို႔ အလုပ္သမားအားလံုး ေငြကိုေခၽြတာ ၾကသည္။ သူမ်ား တုိင္းျပည္မွာ ေရာက္ေနတုန္း မိဘမ်ား ကြယ္ရာမို႔ လြတ္လပ္ တယ္ဆိုၿပီး ေနခ်င္သလို ေန သံုးခ်င္သလို သံုး မလုပ္ၾက။ တစ္လတစ္ခါေလာက္ စု၍ ေသာက္ျဖစ္ စားျဖစ္ တာကလြဲလို႔ တျခား အပို သံုးစြဲျခင္း မရိွ သေလာက္ပင္။ ထမင္းဟင္း ခ်က္တာ ကိုလည္း စရိတ္သက္သာ ေစရန္ အားလံုး စု၍ ခ်က္စား ၾကသည္။ ေမာင္ရီ ဆိုလွ်င္ ကြာလာလမ္ပူ ၿမိဳ႕ထဲကိုပင္ သံုးေလး ေခါက္သာ သြားလည္ ဖူးသည္။
ျမန္မာျပည္ မွာ က်န္ခဲ့သည့္ အေႂကြး ေတြ ေၾကဖို႔ သူတို႔ အားလံုး တစ္ေန႔တလံ ပုဂံ ဘယ္ေျပးမလဲ ဆိုသည့္ ထံုးကို ႏွလံုးမူ၍ အလုပ္ၿပီးရင္း အလုပ္ ကိုသာ ဖိလုပ္ေနၾကသည္။ အရြယ္ ေတြကလည္း အရြယ္ေကာင္း ေတြ ဆိုေတာ့ သည္လို ပင္ပန္း တာ မ်ဳိးကို မမႈ။
ထိုအခိ်န္၌ အခန္းထဲ သို႔ ေနာက္အခန္း ေဖာ္တစ္ဦး ျဖစ္သူ ေအာင္သန္း ဝင္လာ၍ "ကိုစံလံုးႀကီး ခင္ဗ်ားက အေႂကြး ေတြ ေက် သေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ ေရွ႕ႏွစ္ မိန္းမ ျပန္ယူ ေတာ့ မလို႔ဆို။ ေမာင္ရီေရ စြံေတာ့မယ့္ လူေတြကို ၾကည့္ထားေဟ့။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ ရိွတယ္ေနာ္၊ ရန္ကုန္ မျပန္ခင္ က်ေနာ္တို႔ တစ္အုပ္လံုးကို ဘီယာ အဝ တုိက္ရမယ္" ဟု ေျပာရင္း အေရး ဆိုလုိက္ ေသး သည္။ ထိုေရာ အခါ၌ ကိုစံလံုးက ေလပူ တစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္ လုိက္ရင္း ဤသို႔ဆိုေလသည္။
"ေအာင္သန္းရာ ငါ့မွာ အေႂကြးေတြ ေက်သေလာက္မို႔ စိတ္နည္းနည္း ခ်မ္းသာ ေနတံုး အခုမင္းေျပာမွဘဲ ေမ့ထားတဲ့ အပူက ျပန္ေပၚ လာတယ္ကြ။ ဘာလဲ ဆိုေတာ့ မိန္းမ ယူၿပီးရင္လည္း ရန္ကုန္ မွာ ဘာလုပ္ စားရမွန္း မသိ ေတာ့ မိန္းမကို ထားခဲ့ၿပီး ဒီ မေလး မွာဘဲ ေနာက္တစ္ခါ ကၽြန္ခံ ဖို႔ ျပန္လာ ရဦးမွာကို ေတြးမိလို႔ေဟ့။ အေႂကြး ေၾကေပမဲ့ သတ္သတ္ စုထားတဲ့ ေငြဆိုတာမွ မရိွေသးတာ။ ဒီသံသရာ ႀကီးက ဘယ္ေတာ့မွ ဆံုးမလဲ မသိ ပါဘူးကြာ။ ငါ့ကိုၾကည့္ ေဟ့ေကာင္ ေတြေရ။ မိန္းမ မယူခ်င္ေသး နဲ႔ ဦးဟ။" ကိုစံလံုး အေျပာ ေၾကာင့္ ေမာင္ရီ အပါအဝင္ အခန္းသား အားလံုး ဝုိင္းရယ္လုိက္ၾကသည္။
သည္လိုႏွင့္ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ ထဲ ေရာက္လာသည္။ ကမၻာ့ စီးပြါးေရး အၾကပ္အတည္း ႀကီး လာေနၿပီတဲ့။ ႏုိင္ငံျခားသား လုပ္သား မ်ားကို မေလးရွား တြင္ စက္ရံု ပုိင္ရွင္ မ်ားက ေလ်ာ့ခ် ေတာ့မည္ဆိုသည့္ သတင္း က သူတို႔ အုပ္စု ကိုလည္း အျခား သူမ်ားနည္းတူ ရင္ပူေစသည္။
အထူးသျဖင့္ အေႂကြးမ်ား မေၾက ေသးသည့္ ေမာင္ရီ တို႔လို လူမ်ားက ပို၍စိတ္ ေသာက ေရာက္ၾကသည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ သူတို႔ လစဥ္ျပန္ပို႔သည့္ ေငြက အေႂကြးေၾကဖို႔ တစ္ခုတည္း သာမဟုတ္ ေန႔စဥ္ စားေရး ဝတ္ေရး အတြက္လည္း သံုးစြဲရသည္။ ေနထုိင္ မေကာင္း သည့္ အခါလည္း ေဆးဖိုး ျဖစ္သြား ရသည္ မဟုတ္ေလာ။ ျမန္မာျပည္ တြင္ စားေသာက္ကုန္ သာမက ဘာမဆို ကုန္ေစ်းႏႈန္း ႀကီးျမင့္ ေနသည့္ အတြက္ အလုပ္သမား ေလ်ာ့ခ်မည့္ အထဲတြင္ ကိုယ္ပါ သြားမွာကိုေတာ့ အားလံုးက စိုးရိမ္ၾက သည္။
လာမဲ့ေဘး ေျပးေတြ႔ ဆိုေပမဲ့ အခုဟာက ေဘးႀကီးက ကိုယ့္ကိုယ္ ေျပးလာ ေတြ႔ျခင္း ျဖစ္ေနသည္။ ေမာင္ရီတို႔ ငါးေယာက္ အုပ္တြင္ ေမာင္ရီ အပါအဝင္ သံုးေယာက္ အလုပ္သမား ေလ်ာ့ခ်သည့္အထဲ ပါသြားသည္။ အလုပ္ လက္မဲ့ ျဖစ္သြား ေသာ္လည္း ေမာင္ရီ တို႔က အျခား စက္ရံုႀကီး မ်ားႏွင့္ တျခားၾကားေပါက္ အလုပ္မ်ား ရလိုရျငား ဆိုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ အလုပ္ ရွာေနၾက သည္။ လက္ရိွအခန္းေလး ထဲတြင္ အတူတူစု၍ ဆက္ေနၾကသည္။ ေမာင္ရီ ကေတာ့ သူ႔အေမ ကို အလုပ္က လံုးလံုး ျပဳတ္သည္ဟု အသိေပး ပါက ဟိုမွာ ေသာက ေရာက္မွာစိုး၍ စာေရးကာ ဤသို႔ေျပာထားသည္။ အလုပ္က သည္ရက္မ်ား အတြင္း ရိွေသာ္လည္း အဆင္ သိပ္မေျပေၾကာင္း။ ထို႔ေၾကာင့္ လစဥ္ ေငြမွန္မွန္ ပို႔ရန္အတြက္ အခက္ အခဲ ရိွေနေၾကာင္း။ ဝင္သည့္ ေငြကလည္း ေနေရး စားေရး အတြက္ ျပန္သံုး ေနရေၾကာင္း။ အခုသူတို႔ ငါးေယာက္ စလံုး အစစ အရာရာ ေခြ်တာ ေနရေၾကာင္း။ ထမင္း စားသည္ ကိုပင္ မနက္ ည ျဖစ္သလို ၾကက္ဥ ႏွင့္ ႏွစ္ပါး သြားေန ရေၾကာင္း အစ ရိွသျဖင့္ နတ္သံေႏွာ၍ စာေရး ပို႔လိုက္သည္။
တေန႔။ "ေမာင္ရီ စာဖတ္ၿပီး ဘာေတြမ်က္ႏွာ မေကာင္း ျဖစ္ေနတာလဲဟ" ကိုစံလံုးႀကီးက ေမးလာသည္။ "မင္း အေမ မ်ား ေနမေကာင္းလို႔လား" ဟု ေအာင္သန္း ကလည္း ဝင္ေမးသည္။ "အေမ့စာပါ။ ေနလည္း ေကာင္း ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖတ္သာ ၾကည့္ ၾကပါဗ်ာ။ က်ေနာ္ လည္း ဘာမွ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး" ကိုစံလုံး လက္ထဲသို႔ ေမာင္ရီ က စာကို ထိုးေပးလိုက္သည္။ ကိုစံလံုး ႏွင့္ ေအာင္သန္း တို႔ ေမာင္ရီ ၏ မိခင္ႀကီး ပို႔လုိက္ေသာ စာကို ၿပိဳင္တူ ဖတ္လိုက္ၾကရင္း ဟင္း ကနဲ သက္ျပင္း ရွည္ ႀကီးမ်ား ကို ၿပိဳင္တူ မႈတ္ထုတ္ ရင္း အပူ မ်ားကို မွ်ေဝ လက္ခံ လုိက္ၾကရသည္။
ေမာင္ရီ႕ အေမ က ေငြမွန္မွန္ မပို႔ႏုိင္သည့္ အေပၚ သူ႔သားကို အထင္လြဲ ေနရွာသည္။ စာ ထဲတြင္ စာ တစ္ေၾကာင္း က ဤသို႔ ဆိုထား ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ "ငါ့သား မင္းက ေန႔တုိင္း မနက္ျပန္ညျပန္ ၾကက္ဥ ေတြနဲ႔ စားေနမွေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ ေငြပို႔ႏုိင္ေတာ့ မွာလဲ။"
ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၂၄ ရက္ မတ္လ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္

Posted by LIN STAR at 22:32 Comments