LIN STAR

အေၾကာင္း မေလ်ာ္ေသာ အခါ အေလာင္းေတာ္ပင္ အိုးေတာ္ လုပ္ရသည္။ ဖ်ာေတာ္ ရက္ရသည္။ စားေတာ္ ခ်က္ရသည္။ ဂု႐ုေကြး လုိ ဘာမဟုတ္ ညာမဟုတ္ စာေရးဆရာ က ဘာရွက္ရမည္နည္း။
“ငါ ေစ်းေရာင္းမယ္ ဒကာဆိတ္”
ဟိုက္ ရွာလပတ္ရည္။ အသက္သုံးေထာင္ ဂု႐ုေကြးႀကီးက ေစ်းေရာင္မယ္ ဆိုပါလား။ ရတ့ဲစာမူခ ဖြတ္ကလိ ဒဂၤါးႏွင့္ ဆရာတပည့္ ႏွစ္ ေယာက္ ဘယ္လိုမွ အကြက္ မလည္ ေတာ့ေပ။ ဒီထဲ အိမ္မွာ ေမြးထားေသာ ေခြး ေလးေကာင္ ၏ တာဝန္က ရွိေသးသည္။
“ဂု႐ုႀကီး ေစ်းေရာင္းဖူးလုိ႔လား”
“သိပ္ ေရာင္းဖူးတာေပါ့ကြာ၊ မင္း ငါ့ဆီမေရာက္ခင္ ဓႏုျဖဴ မွာေနစဥ္က ငါေရာင္းခ့ဲတာ။ အိမ္မွာက ဘဘရယ္ အန္တီရယ္ ငါရယ္ သုံး ေယာက္ေနတယ္။”
“စာေရးတာနဲ႔ မေလာက္လို႔ ေစ်းထြက္ ေရာင္းရတာ”
“ဘယ္မွာ ေရာင္းတာလဲ…ငါ့အေဖရဲ႕ဇာတိ ဝါးခယ္မ ၿမိဳ႕နယ္ လမ္းသမိုင္က်ဳံေပါက္ ရြာ မွာလြယ္အိတ္ကေလး တစ္လုံး လြယ္ၿပီး ေရာင္း တာ”
ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ ေတြကို ကုန္းေၾကာင္း တမ်ိဳး ေလွႏွင့္တဖုံ ေရာင္းတာ။ ဖုိးက်ဳတ္ ဆိုတ့ဲ က်ဳံေပါက္ ရြာသား ငါ့သူငယ္ခ်င္း က ေခ်ာင္းႀကိဳ ေခ်ာင္း ၾကား ေလွေလွာ္ၿပီး လိုက္ပုိ႔ ေပးတယ္။ ငါက လယ္သမား တဲစုေတြကုိ တက္ေရာင္းတာ”
“ဘာေတြ ေရာင္းတာလဲ”
“ဓႏုျဖဴ ဦးဘိုးခ်မ္းရဲ႕ ေရႊရည္စိမ္ ပစၥည္း ေတြပါ။ လက္ေကာက္ ဆြဲ ႀကိဳး၊ လက္စြပ္၊ နားဆြဲ၊ တကယ့္ ေရႊအစစ္န႔ဲ မျခားေအာင္ ေရႊရည္စိမ္ ထားတ့ဲ လက္ဝတ္ လက္စားေတြပါ”
“ဂု႐ုႀကီးက အခု ဘာေရာင္းမွာလဲ”
“လ်က္ဆား ေရာင္းမွာကြ။ ေတာင္ဥကၠလာ ဆယ္ရပ္ကြက္ ေစ်းထဲက ငါ့အသိ ပရ ေဆးဆိုင္က ပရ ေဆးပစၥည္း ေတြ အေႂကြး ရတယ္။ အဲ ဒါေတြနဲ႔ လ်က္ဆား ေဖာ္ၿပီး ေရာင္းမွာ။ ေတာင္ဥကၠလာ ရပ္ကြက္စုံ သဃၤန္းကြ်န္း၊ ေတာင္ဒဂုံ၊ ေျမာက္ဒဂုံ အဲဒီ ၿမိဳ႕ေတြကိုလ်က္ဆားပုံး လြယ္ၿပီး ေလွ်ာက္ေရာင္းမွာ”
“ဟုိက္ ရွာလပတ္ရည္၊ စီးပြားေရး မ်က္စိ ေတာ္ေတာ္ ရွိတာပဲ လ်က္ဆား နာမည္က…”
“ေဖေဇာ္ဂ်ီ လ်က္ဆား”
“လာၿပီေလ…ေဖေဇာ္ဂ်ီလ်က္ဆား…ေလမသက္လို႔ အေနခက္ ေနသလား။ ေလထုိးလို႔ အေနဆိုး ေနသလား…ေလမစုန္ လုိ႔ေငြကုန္ ေနသ လား။ ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႔ ေသမွာပဲ…(အဲေလ) ေပ်ာက္ရမယ္…”
“ေဖေဇာ္ဂ်ီ လ်က္ဆား လာၿပီ…အထက္သိၾကား က လက္ဖ်ား ခါရတ့ဲ လ်က္ဆား မဟာ။ ဗမာ လိုေခၚေတာ့ လ်က္ဆား၊ အဂၤလိ္ပ္လုိ ေခၚ ေတာ့ ရားဆက္၊ အဖုိး နည္းသေလာက္ ပုဆိုး ကြဲေအာင္ ေပါက္တ့ဲ လ်က္ဆား…ဇမၺဴခြင္တေလွ်က္မွာ ဘူဒင္ ေပါက္လိုက္ရင္…ဟိုး မအူပင္ ေလာက္က ၾကားႏုိင္တ့ဲ လ်က္ဆား၊ ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ား စားလိုက္ရင္ ေမာ္ေတာ္ ေလးမ်ား သြားသလို ဘြတ္ ဘြတ္ ဘြတ္ ဘြတ္ နဲ႔”
ဂု႐ုေကြးသည္ ဓႏုျဖဴတြင္ တန္ေဆာင္တိုင္ ျပဇာတ္ ကစဥ္က ဝတ္ခ့ဲေသာ အေပၚနီ ေအာက္နီ ေဇာ္ဂ်ီ ဝတ္စုံ ကုိ ဝတ္ထားသည္။ ေဇာ္ဂ်ီ ေခါင္းေဆာင္းကို စြပ္ထားေတာ့ ေရွ႕တလက္မ ေနာက္ေျပာင္ ေခါင္းတုံး ဆံေတာက္ ေပ်ာက္ေနသည္။ ပုံစံေျပာင္း ထားေတာ့ ဟာၾကဴလီ ငေေပ်ာ့လည္း မသိ။ ဆိုက္ကားမာစတာ စာကေလးလည္း မသိ။ ဝတ္ဆင္ ေပးေသာ ဒကာဆိတ္ တေယာက္သာ သိသည္။
“ေဖေဇာ္ဂ်ီ လ်က္ဆား လာပါဦးဗ်ိဳ႕”
ေတာင္ဥကၠလာ ၅ ရပ္ကြက္မွ အိမ္ တအိမ္က ထြက္ေခၚသည္။ ဂု႐ုေကြးကို ခ်က္ခ်င္း မမွတ္မိ။ ေဇာ္ဂ်ီအတု၊ ေဇာ္ဂ်ီ အင္ႀကီးကို တကယ့္ အစစ္ ထင္ေနပုံရသည္။
“တထုပ္ ဘယ္ေလာက္လဲ”
“ျမန္မာက်ပ္ေငြ ငါးဆယ္ပါ”
“ႏွစ္ထုပ္ ေပးပါ ”
“ဒါ…ဒါ… ”
လ်က္ဆား ဝယ္ရင္း ဂု႐ုေကြးကုိ တျဖည္းျဖည္း မွတ္မိပုံ ရလာသည္။
“ဒါ…ဒါ က်မတို႔ ရပ္ကြက္မွာ စာ လာေဟာဖူးတ့ဲ ဆရာႀကီး ဂု႐ုေကြး မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပ ခင္ဗ်ာ… ဆရာႀကီး ဂု႐ုေကြး ဆိုတာလည္း ဟုတ္ပါတယ္၊ မသာႀကီး ဂု႐ုေကြး ဆိုလည္း မွန္ပါတယ္၊ ေသရင္ မသာ ျဖစ္ရမယ္ မဟုတ္လား”
“ဘယ္…ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး လ်က္…လ်က္ဆား ေရာင္းေန တာလဲ”
“ဒီလိုေပါ့ဗ်ာ၊ အေၾကာင္း မေလ်ာ္ရင္ အေလာင္းေတာ္ေတာင္ အိုးေတာ္ လုုပ္ရတာပဲ။ ဖ်ာေတာ္ ရက္ရတာပဲ၊ စားေတာ္ ခ်က္ရတာပဲ၊ က်ဳပ္လည္း စာေရးတ့ဲ အလုပ္ တခုတည္းနဲ႔ မေျပလည္လုိ႔ လ်က္ဆား ထြက္ေရာင္းတာ”
“ဒါဆို ႏွစ္ရာတန္ ျပန္မအမ္း ပါနဲ႔ေတာ့၊ ေနာက္ႏွစ္ထုပ္ ထပ္ေပးပါ”
“ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ အမ္းစရာလည္း မရွိဘူး၊ အခုမွ ေစ်းဦး ေပါက္တာပါ။ သြားမယ္ဗ်ိဳ႕…လ်က္ဆား…လ်က္ဆား ေဖေဇာ္ဂ်ီ လ်က္ဆား အဖုိးနည္း သေလာက္ ပုဆိုးကြဲေအာင္ ေပါက္တ့ဲ လ်က္ဆား၊ ဇမၺဴခြင္ တေလွ်ာက္မွာ ဘူဒင္ ေပါက္လိုက္ရင္ ဟိုး…မအူပင္ ေလာက္က ၾကား ႏုိင္တ့ဲလ်က္ဆား၊ ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ား စားလိုက္ရင္ ေမာ္ေတာ္ေလးမ်ား သြားသလုိ ဘြတ္ ဘြတ္ ဘြတ္ ဘြတ္ နဲ႔”
ေစ်းသည္တို႔မည္သည္ ေရာင္းစရွိလွ်င္ ေရာင္းခ်င္ခ်င္ စိတ္အား တက္ႂကြလာသည္။ အာဝဇၨန္း ရႊင္ရႊင္ျဖင့္ စာေပေဟာေျပာပြဲ စင္ျမင့္မွာ ေဟာသလုိ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ လုပ္လာရာ ၅ ရပ္ကြက္ရွိ အိမ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွ ဝယ္ယူ အားေပးၾကသည္။
“လ်က္ဆား…လ်က္ဆား…ေခ်ာင္းဆိုး ရင္က်ပ္၊ သာမက ကိုးဆယ့္ေျခာက္ပါး အကုန္ ေပ်ာက္တ့ဲ လ်က္ဆား။ ေသြးတိုး၊ ႏွလုံး၊ ေလငန္း၊ ဆီးခ်ဳိ အကုန္ေပ်ာက္တယ္။ ကင္ဆာ အမ်ဳိးမ်ဳိး အကုန္ ေပ်ာက္တယ္။ လ်က္ဆား… လ်က္ဆား ေဖေဇာ္ဂ်ီ လ်က္ဆား ”
ျပင္လြန္းေတာ့ ဖင္ခြ်န္း ဆိုသလို ႂကြားလြန္းေတာ့ အမွားစြန္း လာသည္။ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေပ်ာက္တယ္ ဆို၍ အိမ္ တအိမ္မွ ပိန္ေညာင္ေညာင္ လူ တေယာက္က ထြက္ေခၚသည္။
“ဗ်ဳိ႕ ေအ့စ္ ေပ်ာက္တယ္ ဆိုတ့ဲ လ်က္ဆား လာပါဦးဗ်ဳိ႕”
ေဖေဇာ္ဂ်ီ ဂု႐ုေကြးသည္ သူ႔ပုံစံ အတိုင္း ရင္ေကာ့ ေခါင္းေမာ့၍ ဝင္သြားသည္။
“ဟိုက္ ရွာလပတ္ရည္၊ အသက္သုံးေထာင္ ဂု႐ုေကြးႀကီး ပါလား။ က်ဳပ္က ေဇာ္ဂ်ီ ဝတ္စုံႀကီးနဲ႔ ဘယ္က ဇာတ္႐ူး ႀကီးလဲလို႔ ၾကည့္ေနတာ။ ဂု႐ုႀကီး လ်က္ဆား က ေအအိုင္ဒီအက္စ္ တကယ္ ေပ်ာက္လို႔လား” “ဒီလိုေပါ့ဗ်ာ ေစ်းသည္ ဆိုတာ ေစ်းဝယ္သူ စိတ္ဝင္စားေအာင္ ကိုယ့္ကုန္ ပစၥည္းကိုယ္ ၾကံဖန္ရႊီးရ တာပဲ။ ေခ်ာင္းဆိုးေတာ့ ေကာင္း သလား မေမးနဲ႔၊ က်ဳပ္ ေခ်ာင္းဆိုး တုန္းက က်ဳပ္လ်က္ဆား က်ဳပ္ျပန္လ်က္တာ ေခ်ာင္းဆုိး မေပ်ာက္တ့ဲ အျပင္ သလိပ္ကပ္ ရင္က်ပ္ၿပီး ခၽြဲဲေတြပါ ထြက္လာတယ္။ တျခား လ်က္ဆား ဝယ္လ်က္မွ ေပ်ာက္သြားတယ္”
“သြတ္…သြတ္…သြတ္…သြတ္…”
“ကဲဗ်ာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂု႐ုႀကီးရဲ႕ စာဖတ္ ပရိသတ္ တေယာက္ အေနန႔ဲ လ်က္ဆားက္ို အားေပး လိုက္ပါ့မယ္။ႏွစ္ထုပ္ ေပးပါ။ ဘယ္ေလာက္ လဲ”
“တထုပ္ငါးဆယ္ ႏွစ္ထုပ္တစ္ရာပါ”
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ မိမိ၏ စာဖတ္ ပရိသတ္ ႏွင့္ေတြ႔သျဖင့္ လ်က္ဆား ႏွစ္ထုပ္ ေရာင္းခ့ဲ ရသည္။ ေလွ်ာက္လာၿပီး လမ္းၾကားေလး တခုတြင္း သုိ႔ခ်ိဳး ဝင္ လိုက္သည္။
“လ်က္ဆား…လ်က္ဆား ေဖေဇာ္ဂ်ီ လ်က္ဆား၊ အထက္ သိၾကားက လက္ဖ်ား ခါရတ့ဲ လ်က္ဆား မဟာ။ ေခ်ာင္းဆိုး ရင္က်ပ္ ေပ်ာက္႐ုံမက ကုိုးဆယ့္ေျခာက္ပါး အကုန္ ေပ်ာက္တယ္။ ဦးေႏွာက္ အာရုံေၾကာ အားနည္းတာ ေပ်ာက္တယ္။ ႏွလုံး ေသြးေၾကာ က်ဥ္းတာ ေပ်ာက္တယ္။ ဆီးက်ိတ္ ေရာင္တာ ေပ်ာက္တယ္”
ထိုလမ္း ကေလးထဲတြင္ တိုက္မရွိ၊ တိုက္ခံအိမ္ မရွိ၊ ႐ုိး႐ုိး ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ ေတာင့္ေတာင့္ တင္းတင္းပင္ မရွိ။ မဂၤလာလမ္း မွ ဂု႐ုေကြး၏ အိမ္စုတ္ ကေလးက့ဲသုိ႔ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အိမ္ေတြသာ ရွိသည္။ မည္သည့္ အိမ္ကမွ ထြက္မေခၚ။ လမ္းထဲက ေခြး ေတြသာ ေဇာ္ဂ်ီ ဝတ္စုံႏွင့္ ဂု႐ု ုေကြး ကုိ ဝုိင္း ေဟာင္ၾကသည္။ ေခြးေတြ ေဟာင္ သျဖင့္ အိမ္ ေတြက ဂု႐ုေကြး ကို အထူး အဆန္း အျဖစ္ ထြက္ၾကည့္ ၾကသည္။
“လ်က္ဆား…လ်က္ဆား ေဖေဇာ္ဂ်ီ လ်က္ဆား၊ အထက္ သိၾကားက လက္ဖ်ား ခါရတ့ဲ လ်က္ဆား မဟာ၊ လက္ဝါး ျပရင္ လ်က္ဆား ရမယ္၊ ငါ သူတပါး ေယာက်္ား မိန္းမ ကေလး လူႀကီး အျခာက္ ပါမက်န္ မည္သူ မဆို လက္ဝါး ျပရင္ လ်က္ဆား ရမယ္” ဝယ္မယ့္သူ မရွိသည့္ အျပင္ အ႐ူးႀကီး တေယာက္လို ဝုိင္းၾကည့္ၾက သျဖင့္ ဂု႐ုေကြး ခံျပင္း လာသည္။ ေစ်းသည္ မာနကို ထိိခိုက္ လာသည္။ ေဒါသ ျဖစ္ျဖစ္ႏွင့္ လ်က္ဆား မေရာင္း ေတာ့ဘဲ လ်က္ဆား နမူနာ ေပးသည္။
“လ်က္ဆား လိုခ်င္ လက္ဝါးျပ”
“မျပဘူး”
ကေလးေလး တေယာက္က ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ျပန္ေျဖသည္။
“လ်က္ဆား လိုရင္ လက္ဝါး ျပ နမူနာ ေပးမယ္”
“မလိုခ်င္ဘူး”
မိန္းမ တေယာက္က ခံျပင္းသံျဖင့္ ျပန္ ေျဖသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္လိုေတြလဲ၊ နမူနာ ေပးတာေတာင္ မယူ ရေအာင္ ဘာျဖစ္ ေနလုိ႔လဲ၊ ဖြတ္ကလိိဒဂၤါး ေပးစရာ မလိုပါဘူး နမူနာ အလကား ေပးေန တာပါ”
ဤတြင္ တလမ္းလုံးမွ လူမ်ားက နမူနာ မယူခ်င္ဘူးဟု တသံတည္း ျပန္ေျဖၾကသည္။
“ဘာျဖစ္လုိ႔ မယူခ်င္တာလဲ”
သူတို႔၏ အေျဖကိုၾကားရေသာ အခါ ေဖေဇာ္ဂ်ီ ဂု႐ုေကြးသည္ ဟိုက္ ရွာလပတ္ရည္၊ မေအာ္ႏုိင္ဘဲ ပါးစပ္ ေဟာင္းေလာင္း ပြင့္သြားသည္။
“အစာ ေၾကမွာ စိုးလို႔”
(အီၾကာေကြး)
မေဟသီ(႐ုပ္စုံမဂၢဇင္း) အမွတ္ ၂၉၁၊ မတ္လ၊ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္
မွတ္ခ်က္-www.naytthit.com မွ

Posted by LIN STAR at 20:59 Comments